Kunst is een drol

Kunst is niet helemaal mijn ding. Althans niet dat elitaire wereldje waar mensen de waarde van een schilderij omhoog lullen met intellectueel gezwets. De ware kunstenaars vind je op straat: straatartiesten, graffitikunstenaars. Gasten die met hun persoonlijke expressie gebruikmaken van de openbare ruimte.

Het is net als met al die hoge heren in Den Haag die verscholen in hun ivoren toren lopen te roepen dat de politiek dichter bij de burger zou moeten staan. Of andersom: de burger dichter bij de politiek. In de tijd die ze verspillen om daar in achterkamertjes met elkaar te praten zouden ze toch allang hebben kunnen praten met die burger? Maar denk je nou echt dat die politici echt willen praten met de burger? En zou die burger echt willen praten met politici?

Of blijft iedereen liever klagen? Want oh oh oh wat kunnen wij Nederlanders dat goed: klagen, mopperen en azijn pissen. In plaats van dat je stopt met klagen en de bladeren in die hondendrollen (ergernis nummer 1) eigenhandig van de stoep verwijdert, maken we er een sport van om naar de drol te staren, er een mening over te vormen en er daarna over te mopperen. Dat doen we zelfs met onze eigen drollen thuis. Nederlanders zijn het enige volk met zo'n vreemde wc-pot waar je drol blijft liggen en waar we dan nog naar gaan zitten staren ook, in plaats van gelijk door te trekken.

Kunst is ook net een drol: we kijken ernaar, we vinden het niks en dan spoelen we het door de plee. 'Kan mijn neefje ook,' zegt de kijker dan, terwijl hij helemaal geen neefje heeft en al helemaal geen neefje dat kan tekenen. Als je de kunst niks vindt, kom dan niet in die instituties die musea heten, om stiekem toch een beetje bij dat spannende wereldje te horen, want ja het is toch best wel sexy om wat over kunst te vinden.

Kunst is een drol. Of misschien moet ik zeggen: kouwe kak!