vrijdag 21 oktober 2011

Kunst is een drol

Kunst is niet helemaal mijn ding. Althans niet dat elitaire wereldje waar mensen de waarde van een schilderij omhoog lullen met intellectueel gezwets. De ware kunstenaars vind je op straat: straatartiesten, graffitikunstenaars. Gasten die met hun persoonlijke expressie gebruikmaken van de openbare ruimte.

Het is net als met al die hoge heren in Den Haag die verscholen in hun ivoren toren lopen te roepen dat de politiek dichter bij de burger zou moeten staan. Of andersom: de burger dichter bij de politiek. In de tijd die ze verspillen om daar in achterkamertjes met elkaar te praten zouden ze toch allang hebben kunnen praten met die burger? Maar denk je nou echt dat die politici echt willen praten met de burger? En zou die burger echt willen praten met politici?

Of blijft iedereen liever klagen? Want oh oh oh wat kunnen wij Nederlanders dat goed: klagen, mopperen en azijn pissen. In plaats van dat je stopt met klagen en de bladeren in die hondendrollen (ergernis nummer 1) eigenhandig van de stoep verwijdert, maken we er een sport van om naar de drol te staren, er een mening over te vormen en er daarna over te mopperen. Dat doen we zelfs met onze eigen drollen thuis. Nederlanders zijn het enige volk met zo'n vreemde wc-pot waar je drol blijft liggen en waar we dan nog naar gaan zitten staren ook, in plaats van gelijk door te trekken.

Kunst is ook net een drol: we kijken ernaar, we vinden het niks en dan spoelen we het door de plee. 'Kan mijn neefje ook,' zegt de kijker dan, terwijl hij helemaal geen neefje heeft en al helemaal geen neefje dat kan tekenen. Als je de kunst niks vindt, kom dan niet in die instituties die musea heten, om stiekem toch een beetje bij dat spannende wereldje te horen, want ja het is toch best wel sexy om wat over kunst te vinden.

Kunst is een drol. Of misschien moet ik zeggen: kouwe kak!

donderdag 6 oktober 2011

Over mij

Je vraagt je vast af wie er achter deze blog zit, maar dat ga ik niet vertellen. Ik blog onder pseudoniem. Uit verzet. Noem mij Occupy. Geef het een naam. Mij kan het niet schelen. Het gaat mij om mijn doel.

Ik ben niet de enige die zich schuil houdt. Iedereen houdt zich wel eens schuil. Jij toch ook? Maar misschien zijn het wel vooral bedrijven die zich verbergen achter een rookgordijn van mooie woorden. Het is altijd mooi weer.

Ondertussen neemt in dit land het verschil tussen rijk en arm toe. Er dreigt massale werkloosheid en discriminatie is doorgedrongen tot de Haagse bestuurskamers. De onderbuikgevoelens van Henk en Ingrid zijn doorgedrongen tot de elite van Nederland. Dat baart mij zorgen. Er is een periode geweest in de geschiedenis die qua symptomen lijkt op de tijd van nu. Men was ontevreden, zat werkloos thuis, er moest een zondebok gevonden worden. Ene Adolf H. werd democratisch gekozen tot de leider die alles goed zou maken. De gevolgen zijn bekend.

Ik heb de ontwikkelingen in dit land de laatste jaren met lede ogen aangekeken. Als toeschouwer. Ik merkte dat ik cynisch was geworden, zwartgallig zelfs. Het werd tijd voor verandering. Ik wilde niet langer alleen in boosheid blijven steken en zelf actie ondernemen om de wereld te veranderen. Daarom heb ik het besluit genomen deze blog te starten.
 
Dat er nu een tweede seizoen van de tv-serie Bloedverwanten komt, heeft dit idee gevoed. Het bedrijf dat daar in wordt genoemd bestaat echt en is gebouwd op fout geld. Een bloemenbedrijf dat teert op gestolen Joods geld, bloedgeld dus. Dat bracht mij op het idee voor de naam van deze blog: Bloedbloemen.

Niet dat ik me alleen boos maak over dit bedrijf, er zijn vele bedrijven zoals zij. Maar ik vond een bloedbloem een mooi symbool voor alle bedrijven en mensen die met hun praktijken kwaad bloed zetten bij mensen en onze maatschappij naar de klote helpen.

Bloedbloemen is voor mensen die van Nederland weer een mooi land willen maken. Want deze blog beperkt zich niet tot alleen het onderwerp Bloedgeld, hoewel er in de meeste gevallen wel een link zal zijn.

Suggesties zijn altijd welkom. Ik probeer om de paar dagen iets nieuws toe te voegen. Op den duur hoop ik van deze blog een verzamelplaats te maken voor mensen zoals jij en ik. Mensen die bloedgeld weer terug willen bezorgen bij de rechtmatige eigenaar. Zodat we onze vingers niet meer hoeven pijnigen aan de doornen, maar kunnen genieten van de geur van verse bloemen. Mensen die streven naar een mooier Nederland en een betere wereld.

Noem mij een idealist, maar ik geloof in de druppel op de gloeiende plaat. We moeten druppels blijven strooien: tegen het cynisme en vóór de goedheid. Totdat de gloeiende plaat minder heet wordt, water blijft liggen en waarin kleurrijke bloemen kunnen gedijen. Een betere wereld in een perk van mooie bloemen. Daar gaat het om.